Ik en mijn overige kinderen (voor ouders met (meerdere) kinderen)

Ik let er ook heel erg op dat het niet altijd over Jules gaat. Dat ik vaker aan de andere kinderen vraag hoe het met hen gaat: 'Lukt het? Is het te doen voor jullie?’

Want je weet niet wat je nog kan doen om goed te doen. Je geeft jezelf altijd een beetje de schuld, hè. Ik heb misschien ook wel mijn fouten gemaakt, maar ik probeer voor de kinderen altijd het beste te doen, voor alle drie.

Ik kreeg een heerlijk gevoel toen ze elkaar weer begonnen te jennen en te plagen. Om te lachen dan he. Dat was echt een verademing.

Haar broer weet wel dat ze niet goed is en dat ze terug opgenomen is maar hij weet niet wat er gebeurd is, hier thuis, de zelfmoordpoging. En dat wil ik ook niet, dat die dat weet, want die jongen, die gaat helemaal ten onder.

Elke dag terug naar school, met hernieuwde moed alsof er niets gebeurd is. Dat is ook niet gemakkelijk, he. Het is altijd de zus die het moeilijk heeft maar mijn andere zoon lijdt daar ook onder. Dan vergeet hij zijn boeken of taak en dan heeft hij een nul. We zouden vaker begrip moeten hebben, hem ophemelen, zo.

Op een gegeven moment wilde zijn broer niet meer naar huis komen. Hij zei dat ook ‘Ik kom niet meer graag naar hier’. Wij hadden geen ruzie of zo maar het werd onleefbaar. Ja dan breekt je hart. Hij is dan bij zijn vader gebleven.

Op moederdag kreeg ik een lief berichtje ‘ik hou van je’. Niets om ongerust om te zijn. Maar dan belde de zus dat ze een afscheidsbericht had gekregen. Die haar stoppen sloegen natuurlijk helemaal door.

Als ik niet meteen bereikbaar ben, stuurt Maarten berichtjes naar zijn broer Wout. Dan zeg ik soms tegen Maarten: "Je moet je broer daar niet te veel mee lastig vallen". Maar dan is Wout lastig op mij want hij wil weten wat er is. Die balans vinden, is moeilijk.

De stiefzus heeft haar gevonden in haar kamer. Zij riep mij en ik ben verstijfd, ik kon niets meer. Zij heeft dan de ambulance gebeld. Dat moet voor haar een verschrikkelijke ervaring zijn. Ik voel mij daar nog altijd schuldig over.

Ja, mijn andere zoon heeft het ook wel gehad. Ik maak dan boterhammen of een fruitslaatje voor Bilal. En dan mijn andere zoon: “Oh ja, gaat dat nu zo al? Sinds wanneer moeten we dat niet meer zelf doen?" Die begrijpt niet altijd hoe het gaat met Bilal..

Wat we ook gedaan hebben is hem niet alleen laten. Er was altijd een van de andere kinderen thuis en dan dacht ik van ‘misschien is dat wel een hele grote taak’ maar ik heb nooit gevraagd om hem in de gaten te houden. Ik heb zelfs gezegd dat als er ooit iets met Bilal gebeurt, het nooit hun fout is. Maar zo werkt het niet, natuurlijk.

Als ze dan naar huis kwam in de weekends dan moest alles muisstil zijn. Ze verdroeg niets meer. De zussen die gingen dan bij vriendinnetjes omdat het hier gewoon de hel was. Ge zit in dat systeem en ge geraakt daar nog heel moeilijk uit.

Ja langs de ene kant is zij dankbaar, maar soms, en dat is een dunne lijn, voelt zij dat ze zich iets meer kan permitteren dan de rest. Maar die anderen, die voelen dat goed aan, hoor. En als zij erover gaat, dan zijn ze rap daar, hoor. “Gaat gij nu maar brood halen,” en zo, ja.

Er was veel spanning en conflict. En Phaedra had toen het contact met iedereen verbroken, ze had ons allemaal weggeduwd behalve met haar oudere zus, Kristel. Dus die moest toen alles dragen van haar.

De oudste die is daar hard in. Die zegt: “Ik heb het uit mijn hoofd gezet dat mijn zus dood wil. Anders kan ik niet verder met mijn leven.” Ik begrijp haar, maar als vader is dat hard, hoor.